Słówko tygodnia – „egzystencjalny kontra egzystencjalistyczny”

Po drugie, egzystencjalny to także „związany z egzystencjalizmem” – dwudziestowiecznym kierunkiem filozoficznym koncentrującym się na zgłębianiu losu człowieka. Człowiek z kolei, według egzystencjalistów, to jednostka wolna, ale samotna, odpowiedzialna za swoje czyny i wybory, a więc samodzielnie kształtująca własną egzystencję, w tym w kategoriach moralności. Wszystko więc, co dotyczy takich zmagań, będzie określane mianem egzystencjalnego, przy czym warto tu podkreślić, że w tym przypadku egzystencja nie do końca odwołuje się do biologii, a raczej do swoistości istnienia właściwej tylko człowiekowi. „Kryzys egzystencjalny to więcej niż tylko otwarcie wyśmiewany kryzys wieku średniego, bo może przytrafić się prawie każdemu – niezależnie od wieku i sytuacji materialnej. Oczywiście, najłatwiej nabawić się go w okolicach czterdziestych urodzin, ale niemal równie często zdarza się wśród osób dopiero wchodzących w dorosłość”.

Warto przy okazji wspomnieć, że określenie „egzystencjalny” napotkamy również w logice; tak zwane „zdanie egzystencjalne” to zdanie stwierdzające, że coś istnieje bądź nie.

Trzeba też podkreślić, że za całkowicie niepoprawną, niezależnie od kontekstu uznaje się formę „egzystencjonalny”. Drugie z określeń z dzisiejszej pary dotyczy stricte obszaru filozofii i literatury, i wyłącznie w tym sensie może być używane zamiennie z pierwszym. Egzystencjalistyczny to ni mniej, ni więcej „dotyczący egzystencjalizmu/związany z egzystencjalizmem”. „Kierkegaardowski archetyp doświadczenia nicości przejawia się w różny sposób poprzez egzystencjalistyczne doświadczenie i pojęcie egzystencji. Jedni będą ten archetyp radykalnie laicyzować, inni będą dbali o to, by podtrzymać w nim religijny timbre. Wszyscy będą szukać rozwiązania w wolności…”.