Mąka, jaja, sól i woda – tak niewiele potrzeba, aby powstało pyszne linguini. Ten makaron na stałe wszedł do repertuaru włoskich restauracji. Niewtajemniczeni mogą przejść obok niego obojętnie, sugerując się kształtem podobnym do spaghetti.
Ty już za chwilę o makaronie linguini będziesz wiedział (niemal) wszystko: skąd się wzięła jego nazwa, z czym najlepiej smakuje oraz jak go przygotować.
Linguini – wyjaśnienie
Linguini po włosku oznacza „małe języczki”. Ta urocza nazwa nawiązuje do wydłużonego kształtu. Makaron linguini przypomina fettucini i trenette; różni się od nich końcówkami w kształcie spłaszczonego okręgu. Wywodzi się ze stolicy Ligurii – Genui. W jego 2. ojczyźnie – Stanach Zjednoczonych – jest tak lubiany, że nawet dostał własne święto. Miłośnicy linguini celebrują National Linguine Day 15 września każdego roku.
Linguini jest nieco grubsze niż sphagetti (ma ok. 4 mm). Tradycyjnie ten rodzaj makaronu serwowano z pesto; obecnie można go spotkać jako główny składnik dań z sosem pomidorowym lub rybnym. Ze względu na bliskość morza Ligurii często podaje się go z owocami morza, m.in. z dodatkiem krewetek lub małż. Linguini najczęściej jest wytwarzane z mąki pszennej lub pełnoziarnistej – choć oryginalnie był robiony jedynie z twardej pszenicy durum.
Jak zrobić linguini?
Aby zrobić makaron linguini, potrzebujesz 2 szklanki mąki typu 00, 2 duże jajka, szczyptę soli i odrobinę wody. Zapisz sobie przepis na później.
Krok 1: Przygotuj ciasto
Na blacie kuchennym utwórz kopczyk z mąki. Zrób w środku dołek i wbij do niego jedno całe jajko i żółtko z drugiego. Dodaj szczyptę soli. Za pomocą widelca delikatnie wymieszaj jajka, stopniowo łącząc je z mąką.
Krok 2: Wyrób ciasto
Gdy połączysz już składniki widelcem, zagniataj ciasto przez około 10 minut, aż stanie się gładkie i elastyczne. Jeśli wydaje się zbyt suche, dodaj odrobinę wody. Jeśli jest zbyt mokre, dodaj więcej mąki.
Krok 3: Daj ciastu odpocząć
Owiń ciasto folią spożywczą i odstaw je na co najmniej 30 minut w chłodne miejsce.
Krok 4: Rozwałkuj ciasto
Rozwałkuj gotowe ciasto na cienki placek. Przepuść je przez maszynkę do makaronu, wybierając końcówkę do linguini. Jeśli nie masz maszynki, możesz użyć noża, aby pokroić ciasto na cienkie paski, chociaż efekt będzie wtedy bardziej przypominał tagliatelle niż typowe linguini.
Krok 5: Ugotuj linguini
Gotuj świeży makaron w osolonej wodzie przez około 4 minuty, aż będzie al dente, lub wysusz go na później.
Linguini – pasta czy makaron?
Słowo „pasta” pojawiło się w języku polskim stosunkowo niedawno, wraz z popularnością włoskich restauracji na ulicach polskich miastach. Językoznawcy nie są jednak zgodni, czy jest to zapożyczenie bezpośrednio z języka włoskiego, zapożyczenie za pośrednictwem języka angielskiego, czy internacjonalizm. Pierwotnie pasta po włosku odnosiła się do ciasta, z którego pochodzi makaron, a z czasem zaczęła obejmować wszystkie jego wytwory. Co ciekawe, słowo weszło do Słownika języka polskiego PWN, możesz więc poprawnie posługiwać się nim na co dzień.
Słowo „makaron” znalazło się w języku polskim za pośrednictwem francuskiego macaron z włoskiego maccherone. Nazwa ta na Półwyspie Apenińskim odnosi się do konkretnego rodzaju pasty – krótkich, grubych kawałków w kształcie tuby.
Co oprócz linguini?
Muszle, kokardki, wstążki, rurki, świderki… od makaronowego dobrobytu aż kręci się w głowie. Sytuacja staje się nawet bardziej poważna, gdy zamiast do polskiego supermarketu, wejdziesz do włoskiego sklepiku.
Niektóre z włoskich makaronów mają bardzo ciekawe nazwy – orechiette oznacza „małe uszka”, fusilli pochodzi od wnętrza lufy karabinowej, a fettucine – kształtem i nazwą przypomina taśmę.
Jak dużo włoskich makaronów znasz? Sprawdź się z poniższą listą!
- Spaghetti – Długie, cienkie nitki. Idealne do spaghetti bolognese, arrabiata lub carbonara.
- Penne – Krótkie kawałki w kształcie rurek. Najczęściej używane w zapiekankach i sałatkach.
- Fusilli – Spiralny kształt. Dobre do sałatek. Podaje się je z różnorodnymi sosami, np. z pesto.
- Farfalle – Kształt motylków lub kokardek. Dodaje się je do sosów, np. grzybowych.
- Rigatoni – Duże, prążkowane rurki. Często podawane z intensywnymi mięsnymi sosami.
- Tagliatelle – Szerokie, płaskie wstążki. Tradycyjnie serwowane z kremowymi, gęstymi sosami z wołowiny lub cielęciny.
- Pappardelle – Bardzo szerokie wstążki. Idealne do sosów mięsnych, takich jak ragu.
- Orzo – Ma kształt ziaren ryżu. Często stosowane w zupach lub sosach z dodatkiem owoców morza.
- Lasagne – Szerokie, płaskie arkusze. Używane do lasagne.
- Bucatini – Kształt podobny do spaghetti, ale z otworem w środku. Są idealne do aromatycznych sosów, np. all’matriciana z pancettą i pomidorami.
- Tortellini – Niewielkie, wypełnione mięsnym lub wegetariańskim nadzieniem uszka. Często podawane w bulionie lub z sosem.
- Ravioli – Niewielkie koperty z nadzieniem mięsnym lub wegetariański. Mogą być serwowane z sosami.
- Gnocchi – Małe kuleczki ziemniaczane. Nie zawsze są uznawane za makaron, ale podaje się je w podobny sposób.
- Conchiglie – Ma kształt muszelek. Zazwyczaj podawane z nadzieniem i oblane sosem. Często używa się ich w zapiekankach.
- Orecchiette – Kształtem przypomina małe uszko. Idealne do sosów z warzywami i owocami morza.
- Fettuccine – Szerokie, płaskie nitki. Zazwyczaj serwuje się je z sosem Alfredo.
