Tłumaczenia polskie

Język polski to część rodziny języków indoeuropejskich, a konkretnie grupy zachodniosłowiańskiej. Posługuje się nim około 45 milionów osób.

Językiem polskim jako oficjalnym porozumiemy się jedynie na terenie Polski. Co ciekawe jest to jeden z języków urzędowych Unii Europejskiej. Poza granicami Polski po polsku porozumiemy się w skupiskach emigranckich określanych mianem Polonii. Najwięcej Polaków znajdziemy w USA, Kanadzie, Niemczech, Norwegii, Wielkiej Brytanii, Irlandii, Szwecji, Francji, Czechach, Brazylii, Białorusi, Argentynie, a nawet Australii.

Najstarsze zdanie w języku polskim brzmi: Day, ut ia pobrusa, a ti poziwai, pochodzi z Księgi Henrykowskiej. W 1285 uznano, że język ten będzie używany obok łaciny w szkołach klasztornych. Język polski wywodzi się z języka prasłowiańskiego. Pierwsze pismo na temat ortografii polskiej napisał ok. 1455 roku polski językoznawca i gramatyk Jakub Parkoszowic, który podobnie jak Jan Hus postawił sobie zadanie przystosowania alfabetu łacińskiego do oznaczania w piśmie głosek polskiego języka. Możemy wskazać 4 etapy rozwoju języka polskiego: staropolski – między czasami najdawniejszymi, a początkiem wieku XVI n.e., średniopolski – od XVI aż do końca XVIII wieku, nowopolski – do roku 1930, współczesny – od 1930 do dzisiaj. Współczesny język polski wywodzi się z dialektów mało i wielkopolskich. Polski standardowy/kulturalny jest zaś oparty w dużej mierze na dialektach mazowieckich.

Jesteśmy w końcu w Polsce – niech nikt nie liczy, że napiszemy, że polski nie odgrywa większej roli w biznesie. Wszystkie firmy, które chcą rozwijać swoją działalność powinny pamiętać o poprawności językowej i troszczyć się o jakoś prezentowanych interesariuszom materiałów. Świadczy to o profesjonalizmie i odpowiednim podejściu do konsumentów, a to pośrednio przekłada się na sukces na rynku.

Czy polszczyzna może Cię jeszcze czymś zaskoczyć? Sprawdźmy!

• istnieje w nim jeden z najbardziej rozbudowanych systemów form grzecznościowych na całym świecie;
• wymowa „ą” i „ę” zmienia się w zależności od pozycji w wyrazie (najprostszy przykład: „dziękuję”, gdzie drugie „ę” standardowo wymawiamy jako „e”; wymawianie go jako „ę” uznawane jest za hiperpoprawność);
• przez długi czas w polskim alfabecie nie używano litery „w”; pojawiła się ona dopiero w pisowni doby średniopolskiej, wtedy tylko w środku i na końcu wyrazu; z czasem zastąpiła ona „v”;
• słowo „tak” jako potwierdzenie potrafi zaskakiwać obcokrajowców, bo np. w japońskim jego znaczenie to „drogi”, a w językach skandynawskich – „dziękuję”;
• „Pan” i „Pani” jako powszechne formy grzecznościowe to stosunkowa nowość; do XVIII w. były zarezerwowane dla szlachty.