Trudne słówko: asystencja kontra asystentura
Etymologicznie oba dzisiejsze słowa pochodzą od łacińskiego assistere: pomagać, stać, być w pogotowiu.
Asystencja to obecność określonych osób przy sporządzaniu aktów urzędowych, niezbędna z punktu widzenia ich oficjalnej ważności (por. np. prawo kanoniczne: „…kapłan lub diakon subdelegowany nie może ponownie subdelegować władzy asystencji przy zawieraniu ślubu, chyba że delegujący wyraźnie na to zezwolił…”). Słowo to wyszło obecnie z użycia w innych znaczeniach: nie mówimy o asystencji ani w kontekście czynności towarzyszenia komuś, ani samej grupy osób towarzyszących.
Warto wspomnieć także pojęcie asystencji wojskowej, czyli pomocy wojska udzielanej na wniosek organów państwowych lub administracyjnych w formie np. ochrony urzędów, zabezpieczania ładu i porządku, czy wsparcia w okresie klęski żywiołowej.
Asystentura to stanowisko, funkcja i tytuł asystenta na wyższej uczelni lub w instytucie naukowym. W kontekście uniwersyteckim jest to najniższe rangą stanowisko pomocnicze zajmowane przez magistrów lub doktorów zatrudnionych jako pracownicy naukowi albo naukowo-dydaktyczni, tradycyjnie zajmowane przez doktorantów nieposiadających naukowej samodzielności. „Przez ostatnie lata studiów był stypendystą Ministra Edukacji Narodowej i Fundacji im. Stefana Batorego. Potem miała być asystentura na wydziale matematyki, praca doktorska i studia na wydziale filozoficznym”.
Warto na koniec wspomnieć o jeszcze innym podobnym rzeczowniku, a mianowicie o słowie asysta. Przez asystę rozumieć będziemy osobę lub zespół osób towarzyszących komuś, zwykle albo osobie ważnej – jako jej świta, eskorta bądź straż (historycznie: poczet, orszak), albo osobie wymagającej pomocy – jako wsparcie (asysta dla osób niepełnosprawnych).
Asysta może dotyczyć również wydarzeń – np. honorowa asysta wojskowa podczas uroczystości pogrzebowych jako wyraz hołdu państwa dla zasług zmarłego.
Mamy również asystę w grach zespołowych (jak koszykówka, hokej i piłka nożna). Tam asysta ograniczać się będzie do takiego podania, po którym drużyna zdobywa bramkę lub punkt z wyłączeniem rzutów (rożnych, karnych lub osobistych). „Nie pomogła asysta obrońców Polonii, Dalin cieszył się z wyrównującego gola”.
